به نظر اين جانب شک نه خوب است، نه بد. شکي قابل احترام است که حائز دو شرط باشد:

1- به چشم گذرگاه به آن نگريسته شود، نه منزلگاه و سبکي براي زندگي، و

2- براي پز دادن نباشد! (مثل برخي دانشجويان تازه کار فلسفه که با شک هاي شان به دنبال کسب پرستيژ ميروند!)، اصيل و واقعي و نه با فشار آوردن به خود که چرا ديگران شک ميکنند و من نه!

از تذکر به جاي شما تشکر ميکنم